تفاوت ها و تغییرات احیای قلبی ریوی 2025 با 2020
اگر در حوزه پرستاری، فوریتهای پزشکی یا مراقبتهای ویژه فعالیت میکنید، انتشار راهنمای جدید AHA 2025 برای احیای قلبی ریوی (CPR) یکی از مهمترین رویدادهای سال است. انجمن قلب آمریکا (American Heart Association) در نسخه ۲۰۲۵ خود، تازهترین شواهد علمی و تغییرات مهم در احیای پایه و پیشرفته بزرگسالان، کودکان و نوزادان را منتشر کرده است.
این راهنما شامل تغییرات مهمی در زنجیرهی بقا (Chain of Survival)، ملاحظات اخلاقی احیاء، دسترسی عمومی به نالوکسان (Naloxone)، توصیههای تازه دربارهٔ مراقبت پس از ایست قلبی (Post–Cardiac Arrest Care) و مدیریت بند ناف نوزادان است.
در این ترجمه رسمی فارسی، شما میتوانید بهصورت دقیق با جدیدترین توصیههای AHA آشنا شوید. این محتوا برای:
مدرسین و مربیان احیای قلبی ریوی،
پرستاران شاغل در بخشهای ICU و اورژانس،
دانشجویان پرستاری و پزشکی،
و تمامی اعضای تیمهای احیاء،
یک منبع آموزشی ارزشمند محسوب میشود.
تغییرات به شرح ذیل کامل نوشته شده است:
نکات برجسته راهنمای انجمن قلب آمریکا سال ۲۰۲۵ برای احیای قلبی ریوی و مراقبتهای اضطراری قلبی عروقی
نکات برجسته سال ۲۰۲۵
مخففها: EO، نظر کارشناسی؛ LD، داده محدود؛ NR، غیرتصادفی؛ R، تصادفی.
*نتایج درصد از ۷۶۰ توصیه در زمینههای حمایت حیاتی پایه و پیشرفته بزرگسالان (ALS)، حمایت حیاتی پایه و پیشرفته کودکان، حمایت حیاتی نوزادان، مراقبت پس از ایست قلبی، علوم آموزش احیا، شرایط خاص، و سیستمهای مراقبت هستند.
درباره توصیهها
این واقعیت که تنها ۱۱ (۱.۴%) از این ۷۶۰ توصیه بر اساس سطح A شواهد (حداقل ۱ کارآزمایی بالینی تصادفی با کیفیت بالا، که توسط یک کارآزمایی یا مطالعه رجیستری با کیفیت بالا دوم تأیید شده) هستند، به چالشهای مداوم در انجام تحقیقات احیا با کیفیت بالا اشاره دارد. تلاش ملی و بینالمللی هماهنگی برای تأمین مالی و حمایت از تحقیقات احیا لازم است.
هر دو فرآیند ارزیابی شواهد ILCOR و فرآیند توسعه راهنماهای AHA توسط سیاستهای افشای دقیق اداره میشوند که برای شفافیت کامل روابط با صنعت و سایر تعارضات منافع طراحی شدهاند و این فرآیندها را از تأثیر نامناسب محافظت میکنند. کارکنان AHA افشای تعارض منافع از همه شرکتکنندگان را پردازش کردند. همه رؤسای گروههای نوشتاری راهنماها و حداقل ۵۰% از اعضای گروههای نوشتاری راهنماها باید از همه تعارضات منافع آزاد باشند، و همه روابط مرتبط در انتشارهای راهنماهای مربوطه افشا شدهاند.
اخلاق
خلاصه مسائل کلیدی و تغییرات عمده
احیای قلبی ریوی و مراقبتهای اضطراری قلبی عروقی در موقعیتهای پرریسک و برنامهریزینشده شایع هستند. متخصصان مراقبتهای بهداشتی و سازمانها با تصمیمات چالشبرانگیز در سطوح فردی و سیستمی روبرو هستند. این فصل مروری بر چارچوبهای اخلاقی ارائه میدهد که تعهدات مشترک متخصصان مراقبتهای بهداشتی و سازمانها را شناسایی میکند و چارچوبهایی ارائه میدهد که از طریق آنها تصمیمات دشوار میتوانند تحلیل شوند. راهنماهای قبلی بر توصیههای درمانی اخلاقی تمرکز داشتند (برای مثال، توصیه آزمایشهای تشخیصی خاص برای هدایت پیشآگهی پس از ایست قلبی) اما بحث دقیق اصول اخلاقی زیربنایی یا ملاحظات را ارائه نمیدادند. فصل اخلاق راهنماهای سال ۲۰۲۵
• بحث روایی متمرکز بر اخلاق ارائه میدهد، با عمق کافی برای اجازه به خوانندگان برای پیمایش مسائل شایعترین در این حوزه
• چندین چارچوب اخلاقی، غلبه شواهد و اجماع کارشناسی در این گروه نوشتاری، الزام را حمایت میکنند که متخصصان مراقبتهای بهداشتی (HCPs) و سازمانهایشان باید به طور فعال نابرابریها در عوامل اجتماعی تعیینکننده سلامت را برطرف کنند، و در نتیجه نابرابریهای ناشی از ایست قلبی و مراقبتهای اضطراری قلبی عروقی را حذف کنند.
• پیچیدگیهای بسیاری در احیا را بررسی میکند، از جمله ناتوانی بیمار در شرکت در تصمیمات و چالشها در سراسر طیف سنی از نوزادان تا بیماران سالمند، و اثرات بلندمدت احیای قلبی ریوی بر بیماران، خانوادهها، و متخصصان مراقبتهای بهداشتی را در نظر میگیرد
گروه نوشتاری یک سری جامع از بررسیهای ادبیات ساختاریافته انجام داد. تمام محتوای این فصل نسبت به محتوای راهنماهای قبلی جدید است، اگرچه ملاحظات اخلاقی زیربنایی عمدتاً با آنهایی که راهنماهای قبلی را اطلاعرسانی کردهاند، سازگار هستند.
اصول اخلاقی بنیادین
پرینسیپلیسم چارچوب اخلاقی پزشکی غالب است. این یک فرآیند مشورتی متمرکز بر ۴ اصل اخلاقی همارز است: خیررسانی، عدم آسیبرسانی، احترام به خودمختاری، و عدالت. سؤالات اخلاقی میتوانند از طریق لنز هر اصل ارزیابی شوند، و دیدگاههایی ارائه دهند که میتوانند به یک رویکرد پلورالیستی ترکیب شوند. خیررسانی تصمیماتی را هدایت میکند که به بیماران فایده میرساند. عدم آسیبرسانی تعهد اخلاقی برای آسیب نرساندن به بیماران است. احترام به خودمختاری بر احترام به حقوق افراد برای تصمیمگیری آگاهانه در مورد مراقبت خود تمرکز دارد. عدالت fairness است، به طور خاص درمان عادلانه، برابر، و مناسب افراد.
سایر اصول و چارچوبهای اخلاقی نیز مرتبط هستند، از جمله اخلاق روایی، استانداردهای مراقبت بحران، اخلاق فضیلت، و dignity. اینها دیدگاههای مکمل ارائه میدهند؛ اغلب، ترکیبی از چارچوبها و اصول میتواند بهترین راه برای حل تعارض اخلاقی باشد.
تلاش برای سلامت و احیای برابر
هدف AHA برای بهبود سلامت قلبی عروقی برای همه نمیتواند کاملاً محقق شود تا زمانی که نابرابریهایی که باعث نابرابریهای نتایج مراقبتهای بهداشتی میشوند، حذف شوند. نابرابریهای سلامت از عوامل اجتماعی تعیینکننده سلامت ناشی میشوند و کاملاً قابل پیشگیری هستند و عمیقاً در ساختارهای اجتماعی ریشه دارند. عدم پذیرش و پرداختن به این نابرابریها اجازه میدهد نابرابریهای سیستمیک بدون چالش باقی بمانند و نابرابریهای مراقبتهای بهداشتی ادامه یابند. به همین دلیل، متخصصان مراقبتهای بهداشتی و سازمانهایشان باید به طور فعال نابرابریهای ساختاری در عوامل اجتماعی تعیینکننده سلامت را برطرف کنند، و در نتیجه نابرابریهای ناشی از ایست قلبی و مراقبتهای اضطراری قلبی عروقی را حذف کنند.
تصمیمگیری اخلاقی در احیا
نیاز به تصمیمگیری برای شروع یا عدم شروع تلاشهای احیایی، و اینکه آیا این درمانها پس از شروع ادامه یابند یا خاتمه یابند، شایع است. رویکرد پیشفرض در بسیاری از تنظیمات شروع درمان است. مستندسازی برنامه مراقبت پیشرفته اگر بیمار مایل به چشمپوشی از این مداخلات در صورت اضطراری باشد، حیاتی است. دستورات قابل حمل برای درمانهای حفظ حیات بهترین روش برای انجام این کار است. زمانی که خواستههای بیماران مستند نشده و آنها قادر به تصمیمگیری مستقل نیستند، جایگزینها این کار را از طرف آنها انجام میدهند، با استفاده از قضاوت جایگزین.
تصمیمگیری مشترک زمانی ترجیح داده میشود که بیش از یک گزینه پزشکی منطقی انتخاب شود. این نیازمند آن است که (۱) متخصصان مراقبتهای بهداشتی اطمینان حاصل کنند که بیمار و/یا جایگزین وضعیت پزشکی فعلی بیمار را درک میکند؛ (۲) متخصصان مراقبتهای بهداشتی گزینههای پزشکی موجود را توصیف کنند؛ (۳) متخصصان مراقبتهای بهداشتی اهداف، ارزشها، و ترجیحات بیمار را استخراج کنند؛ (۴) متخصصان مراقبتهای بهداشتی توصیهای همراستا با اهداف و ارزشهای بیمار ارائه دهند؛ (۵) متخصصان مراقبتهای بهداشتی از بیمار و/یا جایگزین در انتخابشان حمایت کنند.
برای بزرگسالان در ایست قلبی، رویکرد پیشفرض شروع احیای قلبی ریوی است، مگر زمانی که این کار خطر جدی آسیب فیزیکی به متخصص مراقبتهای بهداشتی ایجاد کند، علائم عینی مرگ غیرقابل برگشت وجود داشته باشد، یا دستور پیشرفتهای برای رد درمان وجود داشته باشد. پذیرش درخواستهای کلامی از خانواده برای عدم انجام احیای قلبی ریوی یا عدم مخالفت آگاهانه تحت برخی شرایط اخلاقی است. پس از شروع، قوانین پیشتعریفشده خاتمه احیا میتوانند درمان پزشکی غیرموثر را به حداقل برسانند و عدالت توزیعکننده را ترویج دهند. بیماران کودکان و نوزادان چالشهای اخلاقی منحصربهفردی برای متخصصان مراقبتهای بهداشتی ارائه میدهند. بررسی دقیق بیماران کودکان و نوزادان میتواند در فصلهای راهنماهای مربوطه یافت شود.
در برخی شرایط، یک یا چند درمان ممکن است برای بیمار دادهشده فایده واقعی نداشته باشد. متخصصان مراقبتهای بهداشتی از نظر اخلاقی ملزم به ارائه این درمانها حتی زمانی که توسط جایگزینها درخواست شود، نیستند. این تعیین چالشبرانگیز است، میتواند ذهنی باشد، و ممکن است منجر به تعارض شود. برای به حداقل رساندن احتمال تأثیر دیدگاههای متخصص مراقبتهای بهداشتی فردی بر تعیین فایده و برای محافظت از متخصصان مراقبتهای بهداشتی از پریشانی اخلاقی، هر زمان ممکن این تعیینها باید بر کمیته سازمانی یا مشاور اخلاق تکیه کنند و مطابق با سیاستهای سازمانی انجام شوند.
سایر موضوعات اخلاقی
تحقیقات احیا چالشهای منحصربهفردی ایجاد میکند. در سناریوهای احیا، بیماران با اضطرارهای تهدیدکننده حیات اغلب ظرفیت ندارند، پنجرههای درمانی باریک برای مداخله وجود دارد، و واکنشهای عاطفی جایگزینها رضایت آگاهانه معمول را مانع میشود. مسیرهای اخلاقی برای تحقیق در این تنظیمات شامل استثنا از رضایت آگاهانه، چشمپوشی از رضایت آگاهانه، و رضایت آگاهانه آیندهنگر است. هیئتهای بررسی سازمانی، نه محققان، مسیرهای نظارتی مناسب را تعیین میکنند. غیراخلاقی است که این الزامات را برای فعالیتهایی که تعریفهای شناختهشده تحقیق بالینی را برآورده میکنند، دور بزنیم.
مراقبتهای اضطراری قلبی عروقی میتواند تأثیر پایداری بر سلامت جسمی و روانی متخصصان مراقبتهای بهداشتی داشته باشد. AHA معتقد است که متخصصان مراقبتهای بهداشتی که تلاشهای احیا انجام میدهند باید از آسیب فیزیکی محافظت شوند. متخصصان مراقبتهای بهداشتی همچنین تعهداتی در ظرفیتهای حرفهای خود برای ارائه درمان دارند. توصیههای مبتنی بر شواهد نمیتوانند هر سناریو یا شرایط بالینی را به طور کامل پوشش دهند. هنگام تفسیر راهنما در زمینه، متخصصان مراقبتهای بهداشتی باید ازنقص های بالقوه خود آگاه باشند، در رویکرد تصمیمگیری عمدی باشند، و رویکرد سیستماتیک برای وزندهی شواهد موجود اعمال کنند. پریشانی اخلاقی میتواند زمانی رخ دهد که کسی احیای قلبی ریوی ارائه میدهد، به ویژه زمانی که متخصصان مراقبتهای بهداشتی تلاشهای احیای قلبی ریوی را نامناسب تلقی کنند. سازمانها باید سیاستها و راهنمایی برای احیا ارائه دهند و به متخصصان مراقبتهای بهداشتی کمک کنند تا اختلافات را حل کنند و پریشانی اخلاقی را برطرف کنند. مدیریت این موقعیتهای پیچیده نباید بر عهده فرد تنها باشد.
بیمارانی که از احیای قلبی ریوی جان سالم به در میبرند اغلب علائم پایدار تجربه میکنند. سازمانهای مراقبتهای بهداشتی مسئولیت دارند سیستمهای مراقبت را برای بهینهسازی سلامت و رفاه بلندمدت این بیماران توسعه دهند. ایست قلبی همچنین میتواند تأثیرات پایداری بر افراد غیرمتخصص داشته باشد. اگرچه وظیفه اصلی متخصصان مراقبتهای بهداشتی نسبت به بیمار است، تعهدات اخلاقی به حمایت از خانوادهها، مراقبان، و دیگران که بیمار را احاطه کردهاند، گسترش مییابد. برای خانوادهها، حضور در حین احیای قلبی ریوی میتواند غم پیچیده را کاهش دهد و نتایج روانشناختی را بهبود بخشد. مؤسسات باید سیاستهایی توسعه دهند که شرایط یا ملاحظاتی را تعریف کنند که ممکن است حضور خانواده را مانع شود و اطمینان حاصل کنند که منابع و آموزش کافی برای حمایت از این تمرین وجود دارد.
استانداردهای مراقبت بحران استاندارد مراقبت پزشکی را در پاسخ به یک رویداد فاجعه تغییر میدهند. استانداردهای بحران وظیفه متخصصان مراقبتهای بهداشتی نسبت به بیماران را تغییر یا کاهش نمیدهند، که مسئولیتهای قانونی و اخلاقی آنها این است که همان اقدامی را انجام دهند که یک متخصص مراقبتهای بهداشتی منطقی تحت شرایط مشابه انجام میدهد. هنجارهای اخلاقی سودگرایی و fairness طراحی و اجرای استانداردهای بحران را اطلاعرسانی میکنند، که تلاش میکنند توزیع عادلانه منابع را فراهم کنند و نتایج سلامت برابر را ترویج دهند.
احیای قلبی ریوی خارججسمانی (ECPR) مثال خاصی از یک درمان پیشرفته است که میتواند برای درمان بیماران بسیار منتخب استفاده شود. مسائل اخلاقی مرتبط شامل دادههای محدود برای هدایت انتخاب بیمار، دشواری کسب رضایت آگاهانه، هزینه بالا و استفاده از منابع با سؤالات مرتبط با توزیع برابر، و نقش این درمانها در انتقال ممکن از احیای ناموفق به اهدای عضو احتمالی یا قطع درمانهای حفظ حیات است.
اهدای عضو و بافت باید در همه بیماران پس از ایست که به مرگ بر اساس معیارهای عصبی پیشرفت میکنند یا برای آنها قطع درمانهای حفظ حیات برنامهریزی شده، در نظر گرفته شود. تصمیمات در مورد مراقبت پایان زندگی باید برای فایده بیمار قبل از، و مستقل از، ارائه گزینه اهدای عضو به بیمار یا جایگزین گرفته شود. مؤسسات باید فرآیندهایی برای ترویج اعتماد عمومی و اجتناب از تعارضات منافع توسعه دهند.
سیستمهای مراقبت
بقا پس از ایست قلبی نیازمند سیستمهای یکپارچه افراد، پروتکلها، سیاستها، و منابع همراه با کسب و بررسی مداوم دادهها است. راهنماهای سیستمهای مراقبت از زنجیره یکپارچه بقای ایست قلبی (شکل ۳) پیروی میکنند، که با پیشگیری و آمادگی برای احیا شروع میشود، سپس با شناسایی زودرس ایست قلبی پیش میرود، سپس احیای مؤثر از طریق مراقبت پس از ایست قلبی، بقا، و بهبود. بهینهسازی نتایج پس از ایست قلبی نیازمند سیستمهای مراقبت با عملکرد خوب هم در داخل و هم در خارج بیمارستان و همچنین تعهد به جمعآوری و تحلیل دادهها با هدف بهبود کیفیت در هر حلقه زنجیره بقا است.
خلاصه مسائل کلیدی و تغییرات عمده
• یک زنجیره بقا واحد برای اعمال بر ایست قلبی داخلبیمارستانی (IHCA) و خارجبیمارستانی (OHCA) بزرگسالان و کودکان در نظر گرفته شده است. در ایجاد این زنجیره واحد، پذیرفته شده که قبل از ایست قلبی، پیشگیری و آمادگی هر دو میتوانند نیاز به احیا را اجتناب کنند و احیا را بهینه کنند.
• چندین توصیه در یک تکه دانش تلفیقی شده برای ابتکارات جامعه برای بهبود پاسخ نجاتدهندگان غیرمتخصص به OHCA ادغام شدهاند. در اینجا، خواننده توصیههایی در مورد رویکردهای مبتنی بر سیستم پیدا خواهد کرد که هدف آن افزایش آگاهی جامعه از ایست قلبی و نقش حیاتی احیای قلبی ریوی نجاتدهندگان غیرمتخصص و استفاده از دفیبریلاتور خارجی خودکار است.
• توصیهها برای کودکان و بزرگسالان در مورد استفاده از سیستمهای هشدار زودرس و تیمهای پاسخ سریع یا تیمهای اضطراری پزشکی برای پیشگیری از IHCA ترکیب شدهاند، با توصیه اضافی در مورد استفاده از هادلهای ایمنی برای پیشگیری از IHCA.
• سیاستها برای تسهیل دسترسی عمومی به نالوکسان اکنون همراه با دسترسی عمومی به دفیبریلاسیون توصیه میشوند زیرا هر دو پتانسیل نجات جان دارند.
• تلکامیونیکاتورها اکنون با توصیههای متفاوت برای دستورالعملهای احیای قلبی ریوی بزرگسالان و کودکان ارائه میشوند؛ آنها باید نجاتدهندگان غیرمتخصص را هدایت کنند تا از احیای قلبی ریوی فقط با دست برای بزرگسالان و احیای قلبی ریوی متعارف، شامل تنفسها، برای کودکان استفاده کنند. چارچوب No-No-Go به عنوان روش مؤثر برای شناسایی OHCA تکرار شده است.
• توصیههای دیبریفینگ بالینی تکرار شدهاند، با توصیه جدید در مورد ادغام دیبریفینگ فوری (داغ) و تأخیری (سرد) پس از رویدادهای احیای قلبی ریوی.
• توصیههای جدید در مورد ترکیب تیم احیا داخل و خارج بیمارستان ارائه شدهاند.
• عدم قطعیت در مورد زمان حملونقل بیماران با احیای مداوم و پس از بازگشت گردش خون خودبهخودی (ROSC) باقی مانده است. این در چندین تکه دانش پوشش داده شده که احیای در محل (در مقابل حملونقل با احیای مداوم)، حملونقل برای ECPR، و انتقال بینسازمانی به مراکز ایست قلبی را پوشش میدهد. تکههای دانش latter تلاش میکنند ملاحظات سیستم مهم در مراکز ایست قلبی و مراکز ECPR را برطرف کنند.
• توصیههای جدید در مورد ایجاد سیستم مراقبت برای اطمینان از بهبود بهینه پس از احیا برای بازماندگان ایست قلبی ارائه شدهاند.
توصیههای جدید و بهروزرسانیشده عمده
پیشگیری از IHCA
۲۰۲۵ (جدید): اجرای هادلهای ایمنی برای بهبود آگاهی موقعیتی در سناریوهای شامل بیماران بستریشده پرریسک و کاهش وخامت آنها میتواند در کاهش نرخ ایست قلبی مؤثر باشد.
چرا: دو پروژه بهبود کیفیت مشاهدهای چندمرکزی که بسته ایست قلبی را اجرا میکنند و شامل هادلهای ایمنی اطراف بیماران پرریسک است، IHCA را در واحدهای مراقبتهای ویژه قلبی کودکان و عمومی کاهش دادند.
دسترسی عمومی به نالوکسان
۲۰۲۵ (جدید): سیاستهای عمومی باید اجازه مالکیت، استفاده، و مصونیت از مسئولیت مدنی و کیفری برای مدیریت خوبنیتی نالوکسان توسط نجاتدهندگان غیرمتخصص را بدهد.
۲۰۲۵ (جدید): برنامههای توزیع نالوکسان میتوانند مفید باشند برای افزایش دسترسی نالوکسان در میان نجاتدهندگان غیرمتخصص و کاهش مرگومیر از اوردوز مرتبط با اپیوئید.
چرا: مطالعات مشاهدهای که تأثیر قوانین را بررسی کردند که نالوکسان را آسانتر در دسترس قرار میدهند و نجاتدهندگان غیرمتخصص را از پیگرد برای مالکیت یا استفاده خوبنیتی محافظت میکنند، و همچنین برنامههایی که هدف توزیع نالوکسان در جوامع را دارند، عموماً با کاهش مرگومیر مرتبط هستند.
ابتکارات جامعه برای بهبود پاسخ نجاتدهندگان غیرمتخصص به OHCA
۲۰۲۵ (بهروزرسانیشده): اجرای بسته ابتکارات جامعه استراتژی منطقی برای بهبود پاسخ نجاتدهندگان غیرمتخصص به OHCA است.
۲۰۲۵ (جدید): افزایش دسترسی به آموزش هدایتشده توسط مربی در جوامع میتواند مؤثر باشد برای بهبود پاسخ نجاتدهندگان غیرمتخصص به OHCA.
۲۰۲۵ (جدید): کمپینهای رسانههای جمعی ممکن است برای ترویج یادگیری مهارتهای احیای قلبی ریوی در همه جمعیتها در نظر گرفته شود.
۲۰۲۵ (جدید): ممکن است منطقی باشد که جوامع سیاستهایی اجرا کنند که گواهینامه احیای قلبی ریوی را در عموم مردم الزامی کنند.
چرا: بهبود پاسخ نجاتدهندگان غیرمتخصص نیازمند رویکرد چندجانبه است، و شواهد موجود از چندین مداخله به عنوان مؤثر حمایت میکند.
دیبریفینگ بالینی
۲۰۲۵ (جدید): ادغام دیبریفینگ فوری و تأخیری منطقی است و ممکن است فرصتهای متفاوتی برای بهبود سیستم شناسایی کند.
چرا: مطالعات بررسی دیبریفینگ از روشهای فوری و تأخیری استفاده میکنند، اگرچه هیچکدام برتر ثابت نشده و استفاده از هر دو ممکن است مزایایی ارائه دهد.
ترکیب تیم OHCA
۲۰۲۵ (جدید): حضور یک پزشک سطح حمایت حیاتی پیشرفته (ALS) در حین احیای فرد مشکوک به OHCA میتواند مفید باشد.
۲۰۲۵ (جدید): منطقی است که سیستمهای خدمات پزشکی اضطراری (EMS) اندازه تیمی کافی برای دستیابی به نقشهای به طور مجزا اختصاصیافته در تیم داشته باشند.
چرا: مطالعات نشان میدهند که بهینهسازی احیای OHCA نیازمند اندازه تیم کافی برای اجرای نقشهای حیاتی و آموزش کافی برای ارائه مدیریت پیشرفته است.
ترکیب تیم کد داخلبیمارستانی
۲۰۲۵ (جدید): تیمهای کد داخلبیمارستانی باید شامل اعضای با آموزش ALS باشند.
۲۰۲۵ (جدید): تیمهای کد تعیینشده یا اختصاصی با نقشهای به وضوح تعریفشده، تخصص متنوع، و آموزش کافی که شبیهسازی را ادغام میکند، میتواند در بهبود نتایج بیمار پس از IHCA مفید باشد.
چرا: مشابه تیمهای OHCA، تیمهای کد IHCA از آموزش پیشرفته و نقشهای تعریفشده با آموزش مبتنی بر شبیهسازی برای حمایت از اعضای تیم در آن نقشها سود میبرند.
احیای OHCA در محل
۲۰۲۵ (جدید): سیستمهای EMS باید برای انجام خاتمه احیا در محل آماده باشند؛ این شامل آموزش متخصصان EMS در اطلاعرسانی مرگ است.
۲۰۲۵ (جدید): اولویتدهی به احیای در محل متمرکز بر دستیابی به ROSC پایدار قبل از شروع حملونقل برای اکثر بزرگسالان و کودکان تجربهکننده OHCA میتواند در غیاب شرایط خاص مفید باشد.
چرا: ماندن در محل برای کل احیا به ناچار منجر به بسیاری از مرگها خواهد شد، بنابراین آموزش در مورد زمان خاتمه تلاشها و نحوه اطلاعرسانی به خانواده حیاتی برای ارائه مراقبت دلسوزانه و اجتناب از burnout است. تلاش برای حملونقل بیماران به بیمارستان در حالی که احیای قلبی ریوی ادامه دارد، کیفیت احیای قلبی ریوی را به خطر میاندازد و میتواند ایمنی نجاتدهندگان را به خطر بیندازد و باید برای موقعیتهایی ذخیره شود که باور بر این است که شانس بقای بیمار را به طور قابل توجهی بهبود میبخشد.
سیستمهای مراقبت خارججسمانی
۲۰۲۵ (جدید): منطقی است که مراکز با برنامههای ECPR معیارهای انتخاب بیمار را توسعه دهند و اغلب بازنگری کنند تا بقای ایست قلبی را به حداکثر برسانند، دسترسی برابر را اطمینان دهند، و futility را محدود کنند.
۲۰۲۵ (جدید): منطقی است که پزشکان انجامدهنده کانولاسیون ECPR بزرگسالان در تکنیک percutaneous تجربه داشته باشند.
۲۰۲۵ (جدید): رویکرد منطقهای به ECPR منطقی است برای بهینهسازی نتایج و استفاده از منابع.
۲۰۲۵ (جدید): حملونقل سریع داخل-ایست برای ECPR ممکن است برای بیماران OHCA بزرگسالان بسیار منتخب محدود در نظر گرفته شود.
چرا: ECPR منابع فشرده است و نیازمند تیمهای تخصصی و بسیار آموزشدیده است. این عوامل منطقهایسازی را جذاب میکنند، اما الزام برای حملونقل داخل-ایست در تنظیم OHCA و شدت منابع نیازمند انتخاب دقیق بیمار است.
اهدای عضو
۲۰۲۵ (جدید): مؤسسات باید سیستمهای مراقبت متمرکز بر تسهیل و ارزیابی اهدای عضو پس از ایست قلبی مطابق با الزامات قانونی و نظارتی محلی توسعه دهند.
چرا: سیاستهای هدف افزایش اهدای عضو در سطح بینالمللی متفاوت هستند و نزدیک به ارزشها و فرهنگ ملتی که در آن اجرا میشوند، مرتبط هستند.
بهبود بهبود ایست قلبی
۲۰۲۵ (جدید): بهبود و نتایج عملکردی بلندمدت بازماندگان ایست قلبی احتمالاً از استفاده از سیستمهای یکپارچه سود میبرند که بیماران را قبل از ترخیص ارزیابی میکنند، نیازهای آنها را پس از ترخیص بازارزیابی میکنند، و این نیازها را به طور مداوم در طول بهبود برطرف میکنند.
چرا: توانبخشی بازماندگان ایست قلبی میتواند نتایج بلندمدت را بهبود بخشد.
[بقیه ۱۷ صفحه باقیمانده ترجمه نشده است زیرا در سند ارائهشده موجود نیست. اگر محتوای کامل ارائه شود، ترجمه ادامه خواهد یافت.]
دانلود هایلایت CPR 2025
برای مطالعهی ترجمهی کامل و رسمی «Highlights of the 2025 American Heart Association Guidelines for CPR and ECC»، روی لینک زیر کلیک کنید:
### Differences and Changes in the 2025 Cardiopulmonary Resuscitation Guidelines Compared to 2020
If you are active in the fields of nursing, emergency medical services, or critical care, the release of the new American Heart Association (AHA) 2025 Guidelines for Cardiopulmonary Resuscitation (CPR) represents one of the most significant events of the year. In its 2025 edition, the American Heart Association has published the latest scientific evidence and key changes in basic and advanced resuscitation for adults, children, and neonates.
This guideline incorporates important updates to the Chain of Survival, ethical considerations in resuscitation, public access to naloxone, new recommendations for post-cardiac arrest care, and neonatal umbilical cord management.
In this official Persian translation, you can precisely familiarize yourself with the latest AHA recommendations. This content serves as a valuable educational resource for:
* CPR instructors and trainers,
* Nurses working in ICU and emergency departments,
* Nursing and medical students,
* And all members of resuscitation teams.
The changes are fully detailed as follows:
#### Highlights of the 2025 American Heart Association Guidelines for Cardiopulmonary Resuscitation and Emergency Cardiovascular Care
**2025 Highlights**
Abbreviations: EO, Expert Opinion; LD, Limited Data; NR, Nonrandomized; R, Randomized.
*Percentages are derived from 760 recommendations across adult basic and advanced life support (ALS), pediatric basic and advanced life support, neonatal life support, post-cardiac arrest care, resuscitation education science, special circumstances, and systems of care.*
#### About the Recommendations
The fact that only 11 (1.4%) of these 760 recommendations are based on Level A evidence (at least one high-quality randomized clinical trial confirmed by a second high-quality trial or registry study) underscores the ongoing challenges in conducting high-quality resuscitation research. Coordinated national and international efforts are required to fund and support resuscitation research.
Both the ILCOR evidence evaluation process and the AHA guideline development process are governed by rigorous conflict-of-interest disclosure policies designed to ensure full transparency of industry relationships and other potential conflicts, protecting these processes from undue influence. AHA staff processed conflict-of-interest disclosures from all participants. All writing group chairs and at least 50% of writing group members were required to be free of any conflicts of interest, with all relevant relationships disclosed in the respective guideline publications.
#### Ethics
**Summary of Key Issues and Major Changes**
Cardiopulmonary resuscitation and emergency cardiovascular care commonly occur in high-risk, unplanned situations. Healthcare professionals and organizations face challenging decisions at individual and systemic levels. This chapter provides an overview of ethical frameworks that identify shared obligations of healthcare professionals and organizations, offering structures through which difficult decisions can be analyzed. Previous guidelines focused on ethical treatment recommendations (e.g., specific diagnostic tests to guide post-arrest prognosis) but did not provide detailed discussion of underlying ethical principles or considerations. The 2025 Ethics chapter:
• Delivers a narrative-focused discussion on ethics, with sufficient depth to enable readers to navigate the most common issues in this domain.
• Draws on multiple ethical frameworks, preponderance of evidence, and expert consensus within the writing group to support the mandate that healthcare professionals (HCPs) and their organizations must actively address inequities in social determinants of health, thereby eliminating disparities arising from cardiac arrest and emergency cardiovascular care.
• Explores the complexities of resuscitation, including patient incapacity to participate in decisions, challenges across the age spectrum from neonates to elderly patients, and the long-term effects of CPR on patients, families, and healthcare professionals.
The writing group conducted a comprehensive series of structured literature reviews. All content in this chapter is new compared to previous guidelines, though the underlying ethical considerations are largely consistent with those informing prior editions.
#### Foundational Ethical Principles
Principlism is the dominant ethical framework in medicine. It involves a consultative process centered on four equivalent ethical principles: beneficence, nonmaleficence, respect for autonomy, and justice. Ethical questions can be evaluated through the lens of each principle, providing perspectives that can be integrated into a pluralistic approach. Beneficence guides decisions that benefit patients. Nonmaleficence represents the ethical obligation to avoid harming patients. Respect for autonomy emphasizes honoring individuals' rights to make informed decisions about their care. Justice entails fairness, specifically equitable, equal, and appropriate treatment of individuals.
Other relevant principles and frameworks include narrative ethics, crisis standards of care, virtue ethics, and dignity. These offer complementary perspectives; often, a combination of frameworks and principles provides the best resolution for ethical conflicts.
#### Efforts Toward Equitable Health and Resuscitation
The AHA's goal of improving cardiovascular health for all cannot be fully achieved until inequities driving disparities in healthcare outcomes are eliminated. Health disparities stem from social determinants of health, are entirely preventable, and are deeply rooted in societal structures. Failing to acknowledge and address these inequities allows systemic disparities to persist unchallenged, perpetuating healthcare inequities. For this reason, healthcare professionals and their organizations must actively remedy structural inequities in social determinants of health, thereby eliminating disparities arising from cardiac arrest and emergency cardiovascular care.
#### Ethical Decision-Making in Resuscitation
The need to decide whether to initiate or withhold resuscitation efforts—and whether to continue or terminate them once started—is common. The default approach in many settings is to initiate treatment. Documenting advance care plans is critical if patients wish to forgo such interventions in emergencies. Portable orders for life-sustaining treatments are the best mechanism for this. When patients' wishes are undocumented and they lack decision-making capacity, surrogates act on their behalf using substituted judgment.
Shared decision-making is preferred when more than one medically reasonable option exists. This requires: (1) HCPs ensuring the patient and/or surrogate understands the patient's current medical condition; (2) HCPs describing available medical options; (3) HCPs eliciting the patient's goals, values, and preferences; (4) HCPs offering recommendations aligned with those goals and values; (5) HCPs supporting the patient and/or surrogate in their choice.
For adults in cardiac arrest, the default approach is to initiate CPR unless it poses serious risk of physical harm to the HCP, objective signs of irreversible death are present, or an advance directive refuses treatment. Accepting verbal requests from family to withhold CPR or non-escalation under certain conditions is ethically permissible. Once initiated, predefined termination-of-resuscitation rules can minimize ineffective medical treatment and promote distributive justice. Pediatric and neonatal patients present unique ethical challenges for HCPs. Detailed reviews of pediatric and neonatal considerations can be found in the respective guideline chapters.
In some circumstances, one or more treatments may offer no realistic benefit to a given patient. HCPs are not ethically obligated to provide such treatments, even if requested by surrogates. This determination is challenging, can be subjective, and may lead to conflict. To minimize the influence of individual HCP perspectives on benefit assessments and to protect HCPs from moral distress, such determinations should, whenever possible, rely on organizational committees or ethics consultants and align with institutional policies.
#### Other Ethical Topics
Resuscitation research poses unique challenges. In resuscitation scenarios, patients facing life-threatening emergencies often lack capacity, therapeutic windows are narrow, and surrogates' emotional responses impede standard informed consent. Ethical pathways for research in these settings include exception from informed consent, waiver of informed consent, and prospective informed consent. Institutional review boards, not investigators, determine appropriate regulatory pathways. It is unethical to circumvent these requirements for activities meeting recognized definitions of clinical research.
Emergency cardiovascular care can have lasting impacts on the physical and mental health of HCPs. The AHA believes HCPs performing resuscitation efforts must be protected from physical harm. HCPs also have professional obligations to provide treatment. Evidence-based recommendations cannot fully address every scenario or clinical condition. When interpreting guidelines in context, HCPs must be aware of potential biases, deliberate in their decision-making approach, and apply systematic weighting of available evidence. Moral distress can arise during CPR provision, particularly when HCPs deem efforts inappropriate. Organizations should provide policies and guidance for resuscitation, assist HCPs in resolving disagreements, and mitigate moral distress. Managing these complex situations should not fall to individuals alone.
Patients surviving CPR often experience persistent symptoms. Healthcare organizations bear responsibility for developing care systems to optimize long-term health and well-being for these survivors. Cardiac arrest can also have enduring effects on laypersons. Although the primary duty of HCPs is to the patient, ethical obligations extend to supporting families, caregivers, and others surrounding the patient. For families, presence during CPR can reduce complicated grief and improve psychological outcomes. Institutions should develop policies defining conditions or considerations that may preclude family presence and ensure adequate resources and training to support this practice.
Crisis standards of care modify standard medical care in response to catastrophic events. They do not alter or diminish HCPs' duties to patients, whose legal and ethical responsibilities remain to act as a reasonable HCP would under similar circumstances. Utilitarian and fairness norms inform the design and implementation of crisis standards, striving to provide equitable resource distribution and promote equal health outcomes.
Extracorporeal CPR (ECPR) exemplifies an advanced treatment usable for highly selected patients. Associated ethical issues include limited data guiding patient selection, challenges in obtaining informed consent, high costs and resource use with equity concerns, and the role of such treatments in transitioning from unsuccessful resuscitation to potential organ donation or withdrawal of life-sustaining therapies.
Organ and tissue donation should be considered in all post-arrest patients progressing to brain death or for whom withdrawal of life-sustaining therapies is planned. End-of-life care decisions must prioritize patient benefit and be made independently of organ donation options presented to patients or surrogates. Institutions should develop processes to promote public trust and avoid conflicts of interest.
#### Systems of Care
Survival after cardiac arrest requires integrated systems of people, protocols, policies, and resources, coupled with ongoing data collection and review. The Systems of Care Guidelines follow the integrated Chain of Survival for cardiac arrest (Figure 3), beginning with prevention and preparedness, proceeding to early cardiac arrest recognition, effective resuscitation through post-arrest care, survival, and recovery. Optimizing post-arrest outcomes demands high-performing care systems both in- and out-of-hospital, along with commitment to data collection and analysis for quality improvement across every link in the Chain of Survival.
**Summary of Key Issues and Major Changes**
• A single Chain of Survival now applies to in-hospital (IHCA) and out-of-hospital (OHCA) cardiac arrest in adults and children. In creating this unified chain, it is acknowledged that prevention and preparedness before arrest can both avert the need for resuscitation and optimize it.
• Multiple recommendations have been consolidated into integrated knowledge chunks for community initiatives to improve lay-rescuer response to OHCA. Here, readers will find system-based approaches aimed at increasing community awareness of cardiac arrest, the critical role of lay-rescuer CPR, and automated external defibrillator use.
• Recommendations for children and adults on early warning systems, rapid response or medical emergency teams to prevent IHCA have been combined, with an additional recommendation on safety huddles for IHCA prevention.
• Policies facilitating public access to naloxone are now recommended alongside public access defibrillation, as both have life-saving potential.
• Telecommunicators now receive differentiated recommendations for adult and pediatric CPR instructions; they should guide lay rescuers to hands-only CPR for adults and conventional CPR (including breaths) for children. The No-No-Go framework is reiterated as an effective method for OHCA identification.
• Clinical debriefing recommendations are reiterated, with a new recommendation on integrating immediate (hot) and delayed (cold) debriefing after CPR events.
• New recommendations address integration of in- and out-of-hospital resuscitation teams.
• Uncertainty persists regarding transport timing for patients with ongoing resuscitation or after return of spontaneous circulation (ROSC). This is covered in multiple knowledge chunks addressing on-scene resuscitation (versus transport with ongoing CPR), transport for ECPR, and inter-facility transfer to cardiac arrest centers. The latter chunks address critical system considerations for cardiac arrest centers and ECPR centers.
• New recommendations focus on establishing care systems to ensure optimal recovery after resuscitation for cardiac arrest survivors.
#### Major New and Updated Recommendations
**Prevention of IHCA**
2025 (New): Implementing safety huddles to improve situational awareness in scenarios involving high-risk inpatients and reduce deterioration may be effective in lowering IHCA rates.
Why: Two observational multicenter quality improvement projects implementing cardiac arrest bundles including safety huddles around high-risk patients reduced IHCA in pediatric and general cardiac ICUs.
**Public Access to Naloxone**
2025 (New): Public policies should permit ownership, use, and civil/criminal immunity for good-faith naloxone administration by lay rescuers.
2025 (New): Naloxone distribution programs may be beneficial to increase access among lay rescuers and reduce opioid-related overdose mortality.
Why: Observational studies examining laws easing naloxone access and protecting lay rescuers from prosecution for possession or good-faith use, as well as community-targeted distribution programs, are generally associated with reduced mortality.
**Community Initiatives to Improve Lay-Rescuer Response to OHCA**
2025 (Updated): Implementing bundled community initiatives is a rational strategy to improve lay-rescuer response to OHCA.
2025 (New): Increasing access to instructor-led training in communities may be effective in improving lay-rescuer response to OHCA.
2025 (New): Mass media campaigns may be considered to promote CPR skill learning across all populations.
2025 (New): It may be reasonable for communities to implement policies mandating CPR certification for the general public.
Why: Improving lay-rescuer response requires a multifaceted approach, with existing evidence supporting multiple interventions as effective.
**Clinical Debriefing**
2025 (New): Integrating immediate and delayed debriefing is reasonable and may identify different system improvement opportunities.
Why: Studies of debriefing employ immediate and delayed methods, though neither has proven superior; using both may offer benefits.
**OHCA Team Composition**
2025 (New): The presence of an advanced life support (ALS)-level physician during suspected OHCA resuscitation may be beneficial.
2025 (New): It is reasonable for emergency medical services (EMS) systems to maintain sufficient team size for separately assigned roles.
Why: Studies indicate optimizing OHCA resuscitation requires adequate team size for critical roles and sufficient training for advanced management.
**In-Hospital Code Team Composition**
2025 (New): In-hospital code teams should include members with ALS training.
2025 (New): Designated or dedicated code teams with clearly defined roles, diverse expertise, and sufficient training incorporating simulation may improve patient outcomes after IHCA.
Why: Similar to OHCA teams, IHCA code teams benefit from advanced training, defined roles, and simulation-based education.
**On-Scene OHCA Resuscitation**
2025 (New): EMS systems should prepare for on-scene termination of resuscitation, including EMS training in death notification.
2025 (New): Prioritizing on-scene resuscitation focused on achieving sustained ROSC before transport initiation may be beneficial for most adults and children experiencing OHCA, absent specific conditions.
Why: Remaining on scene for the full resuscitation inevitably leads to many deaths; thus, training on termination timing and family notification is critical for compassionate care and avoiding burnout. Transporting patients to hospital while CPR continues compromises CPR quality, risks rescuer safety, and should be reserved for situations believed to significantly improve survival chances.
**Extracorporeal Care Systems**
2025 (New): It is reasonable for centers with ECPR programs to develop and regularly review patient selection criteria to maximize cardiac arrest survival, ensure equitable access, and limit futility.
2025 (New): It is reasonable for adult ECPR cannulation performers to have experience in percutaneous techniques.
2025 (New): A regional approach to ECPR is reasonable to optimize outcomes and resource use.
2025 (New): Rapid intra-arrest transport for ECPR may be considered for highly selected adult OHCA patients.
Why: ECPR is resource-intensive and requires specialized, highly trained teams. These factors make regionalization attractive, but OHCA intra-arrest transport and resource intensity necessitate careful patient selection.
**Organ Donation**
2025 (New): Institutions should develop care systems focused on facilitating and evaluating organ donation after cardiac arrest in accordance with local legal and regulatory requirements.
Why: Policies aimed at increasing organ donation vary internationally and are closely tied to the values and culture of the implementing nation.
**Recovery After Cardiac Arrest**
2025 (New): Long-term functional outcomes and recovery for cardiac arrest survivors are likely to benefit from integrated care systems that assess patients before discharge, evaluate post-discharge needs, and continuously address those needs throughout recovery.
Why: Survivor rehabilitation can improve long-term outcomes.
[The remaining 17 pages are untranslated as they are not present in the provided document. Translation will continue if the full content is supplied.]
To review the complete official translation of the “Highlights of the 2025 American Heart Association Guidelines for CPR and ECC,” click CPR
